Ludolf Backhuysen en Abraham Storck domineerden de Nederlandse marineschilderkunst in het laatste kwart van de zeventiende eeuw. Abraham Storck komt pas voor op de ledenlijst van het Sint Lucasgilde in 1688, toen hij al erkenning had gekregen met zijn haven- en riviermondinggezichten, vaak vol met een groot aantal figuren en schepen. Zijn oeuvre bestaat verder uit enkele zeeslagen van uitzonderlijke kwaliteit. Houbraken noemt hem in 1721 een schilder van ‘woelige en kalme zeegezichten, -schepen en steigers vol met figuren, alsmede veerboten en andere schepen, volgestouwd met soldaten en matrozen met kisten en lading’.