Het horloge is waarschijnlijk vervaardigd als rederijgeschenk aan een walvisvaarder. Het was niet ongebruikelijk dat de commandeur die de grootste lading van het jaar binnenhaalde door de reders werd beloond met een geschenk. Soms was dit een schilderij, in andere gevallen werd een zilveren beker uitgekeerd of een zakhorloge. Het Toledo Museum of Fine Art bewaard een zilveren beker met gravure van een walvisvangst, in 1730 geschonken door de Amsterdamse rederij Van Haalen aan de Terschellinger commandeur Klaas Piersz. Top. Het enige voorbeeld van een horloge dat als rederijgeschenk heeft gediend bevindt zich in de collectie van het museum te Wyck auf Föhr. Volgens inscriptie werd dit verder neutrale horloge door de Amsterdamse reder Lambertus Stolk in 1765 overhandigd aan commandeur Martinus Claasen. Het hier gepresenteerde zakhorloge is het enige waarop de walvisvangst ook daadwerkelijk is afgebeeld, vergelijkbare modellen zijn tot dusver niet bekend. De afbeelding gaat terug op een houtgravure uit de ‘Drie Uoyagien Gedaen na Groenlandt’ van de Amsterdamse uitgever Gillis Joosten Saegham uit het derde kwart van de zeventiende eeuw. In de tekst wordt de afbeelding als volgt verklaard: ‘Op volgende manier worden de Walvisschen gevangen; te weten: Soo drae men aen landt of op het Schip zijnde, een Walvisch gewaer wort, soo roeyense terstont met drie Sloepen uyt, in elck sijn ses man, daer onder is een daer toe bestelt, om den Visch te raken, die wort genoemt Harponier, en dat na de Harpoen ofte Pijl, daer mede hy de Visch schiet: en met dese drie Sloepen roeyen sy soo ras als moghelijcken is, nae den Walvisch toe, doch met sulcke voorsichtigheyt, datse niet te na by de staert komen, want met dien slaet hy vreesselijcken om: ook moeten sy wannerse dichte by komen, stilletjes roeyen, op dat hy het geraes niet hoort, en dan nae de gront duyckt: die nu op het eerste daer by komt, en hem de Harponier vermoet te raken, soo smijt hy hem met een Harpoen of Pijl met alle macht in ’t lijf, deselve Pijl is ontrent 3 voet langh, op beyde seyden met weer-haecken, op dat die niet weer uyt glijt […]’